چرا برای پیشرفت هوش مصنوعی مدیون «کبوترها» هستیم؟

به گزارش اکوایران، بسیاری از افراد تصور می‌کنند که توسعه هوش مصنوعی مدیون هوش انسانی است و این هوش را در امتداد هوش انسانی می‌بینند.

دانشگاه ماساچوست توضیح داده که پیشرفت هوش مصنوعی را مدیون کبوترها هستیم و از این بابت باید از آن‌ها تشکر کنیم. ماجرا به «پروژه کبوترها» در زمان جنگ جهانی دوم مربوط می‌شود.

کاربرد کبوترها در جنگ جهانی دوم

دکتر بی اف اسکینر، روانشناس آمریکایی در دهه 1940 میلادی پروژه‌ای را با الهام از کبوترها راه‌اندازی کرده بود که با عنوان «پروژه کبوتر» شناخته می‌شود.

اسکینر در این پروژه تلاش داشت با آموزش دادن کبوترها، موشک‌ها را به سمت هدف هدایت کند. او این کار را از مسیر پاداش و تنبیه انجام می‌داد. این شیوه اکنون در قلب فناوری جهان است.

اسکینر یکی از دانشمندان فعال در پروژه منهتن بود که سعی داشتند اتم را بشکافند. او می‌خواست با استفاده از پرندگان، موشک‌ها را خیلی دقیق‌تر هدایت کند.

بعدها از شیوه این دانشمند با عنوان «یادگیری تقویتی» (Reinforcement Learning) یاد کردند که مفهومی مهم در علم رفتارشناسی به شمار می‌آید.

ایده او هیچ‌وقت در زمینه موشک‌ها عملیاتی نشد اما سال‌ها بعد مورد استفاده دو دانشمند علوم کامپیوتر قرار گرفت. ریچارد ساتن و اندرو بارتو ایده رفتاری را به الگوریتمی تبدیل کردند که امروز در کانون سیستم‌های هوش مصنوعی قرار گرفته است.

همان‌طور که کبوترها اسکینر یاد گرفته بودند کدام دکمه را براساس پاداش دریافتی، فشار دهند، ماشین‌های خودران و مدل‌های زبانی هم براساس اصول ساده پاداش و خطا، کار می‌کنند.

همه این‌ها نشان می‌دهد که مسیر پیشرفت هوش مصنوعی برخلاف تصور رایج، تقلید از مغز انسان نیست بلکه از مسیر تکرار فرایند یادگیری حیوانات است.

هوش مصنوعی مثل کبوترها فکر می‌کند!

خیلی‌ها تصور می‌کنند هوش مصنوعی از مغز انسان‌ها تقلید می‌کند. اما گزارش ام‌آی‌تی نشان می‌دهد که هوش مصنوعی در حقیقت مغز کبوتر را تقویت کرده است.

در آزمایشی که برای یادگیری به کبوترها انجام می‌دهند، اگر کبوتر به دکمه درست نوک بزند، غذا را به‌عنوان پاداش دریافت می‌کند. اما اگر اشتباه بزند، چیزی نمی‌گیرد. با تکرار زیاد، یاد می‌گیرد که فقط دکمه درست را نوک بزند.

هوش مصنوعی هم میلیون‌ها داده را می‌بیند و حدس می‌زند که کدام درست است. هر بار درست باشد، پاداش دیجیتالی دریافت می‌کند و هر بار غلط باشد، پاداشی دریافت نمی‌کند. به این ترتیب هیچ درکی از معنی واقعی ندارد، همانطور که کبوتر نمی‌داند با نوک زدن قرار است یک موشک را فعال و هدایت کند.

در مقابل، انسان‌ها با چند مثال کم چیزی را یاد می‌گیرند و بعد، براساس احساس و هدف و همچنین تخیلشان، فکر می‌کنند و تفاوت‌ها را هم کاملا درک می‌کنند.

در نهایت می‌توان گفت که هوش مصنوعی پیشرفت خود را کاملا مدیون شیوه یادگیری حیواناتی مانند کبوترهاست و انسان‌ها از این بابت باید بیشتر قدر کبوترها را بدانند.

در ویدیوی بالا به توضیحات بیشتری در این زمینه پرداخته شده و جزئیات آورده شده است.